Ја знаете таа изрека: „Која лулка те лупа, каква мотика те закопува“?
Италијанците го кажуваат тоа на овој начин: „Оној што ќе се роди како магаре не може да умре како коњ“.
Ова значи дека што и да правиме, ќе умреме на начинот на кој сме родени.
Владислав Петковиќ Дис е роден во Чачак во 1880 година, како деветто дете (од вкупно тринаесет деца) од многу сиромашно семејство.
Почина некаде на Јонското море, кога потона бродот со кој пловеше.
Имаше само 37 години и сè уште беше многу сиромашен човек.
Сиромаштијата го обележа неговиот живот. Како да не го остави да живее, да биде тоа што е.
Тој си го даде прекарот ДИС (три букви од неговото име) што му се допаднло затоа што е исто така име на римскиот бог на подземјето.
Тој бил човек кој сакал да пишува навечер, па често велел: „Едвај чекам да се раздени вечерта и за мене – затоа што немам денови“.
Неговиот пријател Симо Пандуровиќ го опишал најдобро, и веројатно го познавал најдобро:
-Поголемиот дел од денот и ноќта ги помина во таверна. Тој не беше ниту гурман, ниту пијаница.
Јадеше ретко, малку и без волја. Сакаше да пие чаша добро вино, но, колку што знам, никогаш не се опијани… Иако беше сиромашен, тој имаше одредена наклоност кон господарството и одбивност кон вулгарност. Никогаш не се заколнуваше, ниту беше безобразен, развратен и бучен.
Тој знаеше како да ја потроши целата своја плата во паб за една ноќ, а потоа ќе гладуваше до следната плата, живеејќи во милост и немилост на пријатели и познаници.
Единствената убава работа што му ја дал животот е познанството, но и љубовта кон неговата Кристина. Толку го сакала што со задоволство се омажила за него и ги родила синот Мутимир и ќерката Гордана.
