Колку често се користите себеси и се обидувате да се промените, дали наоѓате грешки и укажувате на неуспеси и колку често си честитате и се тапкате по рамо.
Сакам да те прашам нешто – дали понекогаш се фалиш? И, дали мислите дека е во ред да се фалиш самиот себе/самата себе?
Самопофалбата е на списокот на непожелни особини на повеќето луѓе, нели? Никој не сака фалбаџии.
Значи најбезбедно е, за да не ве прогласи некој за фалбаџија, бидете многу внимателни не случајно да се пофалите некаде.
Некои дури веруваат дека ако се фалат нешто можат да повика на лоша среќа.
–Нека те пофалат другите, нели! – е вообичаена поговорка.
Сето ова заедно може да има некоја смисла, но има и многу лош несакан ефект.
Имено, оваа колективна аверзија кон самофалење предизвика да не се осмелиме ниту да се пофалиме!
Обрнете внимание на вашите внатрешни дијалози.
Како зборувате сами за себе секој ден? Колку често се карате и се обидувате да се менувате, наоѓате грешки и укажувате на неуспеси и колку често си честитате и тапкате по рамо?
Ќе ви дадам еден мој пример што само ме натера да размислувам на оваа тема.
Внатрешен дијалог
Неодамна купив еден одличен нов софтвер што ќе ми биде исклучително корисен во бизнисот.
И тогаш со денови ги совладував сите негови функции.
Но, сега и тогаш кога го правам ова, зборовите на многу деловни консултанти ми паѓаат на ум за тоа како не треба да трошиме време на работи за кои не сме експерти, туку да најдеме некој друг да го стори тоа за нас.
Без оглед на фактот дека ние (како во овој случај јас) и овие работи сме исто така многу среќни.
Додека овој совет навистина „држи вода“, тука сакам да го свртам вашето внимание на мојот внатрешен дијалог – како што автоматски се обвинував себеси, наместо да видам дека има и нешто за пофалба.
И така, цело време се занимавав со софтвер со чувство дека сум неисправен претприемач поради тоа и дека треба да го сменам, поправам, оставам и да се занимавам само со мојата основна работа.
И тогаш, по еден голем успешен чекор, добив сосема поинаков нагон.
Одеднаш почнав да си честитам и да се тапкам по рамо.
Само што ми дојде.
– Еј, Сања, па наместо да готвиш, всушност заслужуваш едно големо браво! – бев просветлена.
– Успеавте сами да разберете сè со помош на упатства – и поврзете го доменот и новата платформа за е-пошта, направете нова мала мрежа и вметнете го курсот и направете ја својата прва инка и поврзете ги нарачките со календарот … Вие сте толку способна и паметна!– веќе уживав кога излегов со нови пофални зборови кои навистина не се сеќавам дека ги слушав често како дете.
Не ме фалеја многу, „ за да не се расипам“. Мамо сè уште тука и таму , но тато никогаш.
Па сега се расипав од наслада, па со себе, за да не се радувам.
Си дозволив да се пофалам со моето срце.
Не знам дали некогаш сум го правел тоа досега во мојот живот. Прекрасно е, верувајте ми.
Всушност, кога ќе се пофалиме, си го испраќаме најубавиот збор – благодарам!
Со тоа, ние всушност се заблагодаруваме, давајќи си прекрасен подарок на благодарност.
Ние си велиме да го цениме она што го правиме за нас, да ги цениме нашите напори. Си велиме дека вредиме.
Па, еве еден мал предизвик за вас во моментов – запрете сега и кажете си: “Колку сум одличен! Се восхитувам себеси што сум ________________. И ти благодарам бескрајно. Браво _____ (твоето име)!”
Автор: Сања Плавjаниќ Широла за „Живим.хр“
