Во Откровението го среќаваме четири пати, секогаш во смисла на пофалба и секогаш во многу очигледна литургиска рамка (Отк. 19, 1.3.4.6: „И после тоа слушнав како силен глас на големо мноштво на небото како вели: Алилуја! тие велат: Алилуја! Зашто царуваше Господ Семоќниот Бог. Да се ​​радуваме и да се радуваме и да Му славиме…“).

„Алелуја“, во согласност со неговото граматичко значење и неговото библиско минато, најшироко се користи во христијанската традиција како пофална химна, како еден вид радосен извик или поздрав или како поттик за фалење на Бога.

Исто така, „Алелуја“ е на некој начин еден вид победнички крик и претпоставува војна против спротивставените демонски сили и нејзин среќен крај, па затоа е поврзан со Божјиот суд над грешниот свет.

Во западната традиција, алелујата е посебна карактеристика на велигденската литургија.