За кризата со пластичното загадување нашироко се обвинуваат неколку азиски земји, но новото истражување покажува колку придонесува САД.

Кога Агенцијата за заштита на животната средина го објави својот план претходно овој месец за решавање на морски отпадоци, таа назначи пет азиски нации – Кина, Индонезија, Филипини, Тајланд и Виетнам – како одговорни за повеќе од половина од пластичниот отпад што тече во океаните секоја година .

Соединетите држави имаат едни од најубавите плажи и океани во светот, а крајбрежјето е неверојатно, рече претседателот Трамп со зголемен тип на првата страница од планот.

Како претседател, ќе продолжам да правам се што можам за да ги спречам другите нации да ги прeтвораат нашите океани во нивните депонии.

Проблемот со тоа врамување, велат научниците, е што ја нарушува комплексноста на глобалниот проблем и придонесува за чувство на самозадоволство во Соединетите Држави дека морските отпадоци се проблем во Азија.

Сега, новото истражување, објавено во петокот во Science Advances, ја преиспитува улогата на САД како потрошувач на пластика и заклучува дека земјата има многу повеќе работа дома за да управува со својот отпад.

Кина можеби е најголемиот производител на пластика во светот, се вели во извештајот, но Соединетите држави се убедливо најголемиот генератор на пластичен отпад во светот – произведоа околу 42 милиони метрички тони материјал (46 милиони американски тони) во 2016 година.

Исто така САД е рангирана на третото место меѓу крајбрежните нации за придонес со ѓубре, нелегално фрлено ѓубре и друг лошо управуван отпад до неговите крајбрежја.

Во меѓувреме, помалку од 10 проценти од американскиот пластичен отпад се рециклира, а САД имаат 30-годишна историја на испорака на половина од својата пластика што може да се рециклира во странство, пред се во Кина и другите земји во развој, кои немаат инфраструктура за управување со нив.

Таа практика беше драстично намалена само кога Кина престана да купува отпадоци од пластика во 2018 година, како дел од зелената кампања за чистење на сопствената околина.

Авторите на студијата велат дека делумно го спровеле тоа затоа што „покажувањето со прст“ не помогнало да се привлече светот за да се работи на глобално решение.