Приказната за Ева Кор започнува, како и во случајот со многу други жртви на Холокаустот, со апсењето за кривично дело припадност на озлогласена заедница.
Еден ден во 1944 година, моето семејство и јас бевме уапсени и турнати во кола за добиток, без храна и вода, изјави таа за Би-Би-Си.
Не префрлија во Полска и не оставија на платформата за избор на нацистичкиот логор на смртта во Аушвиц.
Тогаш чуварот забележал дека таа е посебна.
Тој забележа дека јас и сестра ми Миријам цврсто се држиме за мајка ми.
Не оставаа голи со часови и ни го мереа секој дел од телото.
Беше ужасно и понижувачко, се сеќава Ева.
Три пати неделно нè носеа во лабораторија за тестови на крв, ми ги врзаа двете раце и ми земаа многу крв од левата страна – понекогаш толку многу што губев свест.
Сакаа да знаат колку крв може да изгуби човек, а сепак да остане жив.
И ќе ни вбризгаа секакви супстанци: најмалку пет во мојата десна рака. Тие беа смртоносни.
Еден ден, откако ја примила инјекцијата, Ева тешко се разболела.
Штета, толку е млада што и остануваат само две недели живот, изјавил Менгеле. Знаев дека е во право. Но, јас одбив да умрам.
Ако умрам, Миријам ќе добие и смртоносна инјекција за да може да ги отвори нашите тела и да ги спореди нашите обдукции.
Следните две недели живеев помеѓу животот и смртта. Сè што се сеќавам е дека ползам по подот од касарната затоа што веќе не можев да одам.
И додека ползев, свеста ме остави, ќе бев помеѓу свеста и несвесноста, но постојано си велев: Морам да преживеам, морам да преживеам.
Ева и нејзината сестра преживеаја и беа ослободени од Аушвиц во 1945 година. Таа изјави дека им простила на нацистите, но дека глетките на кои сведочела го обележале нејзиниот живот со многу тага и ужас.
