Еден човек со пакет пред некој ден дојде пред вратата барајќи евиденција за мојата возраст. Не знаев што порачав за што е потребно такво нешто, но го зедов пасошот сеедно.
Во моите непроспиени ноќи, јас сум полноќен џагор – иако само преку Интернет. Заборавив дека нарачав стругалка да ја отстрани налепницата на ќерка ми од предниот прозорец.
Значи, јас го поседувам ова опасно оружје – но исто толку лесно можеше да биде лет до некаде за кое не знаев дека сакам да одам. „Рајанер“ ме плаши со нејасни понуди, лет до Полска за само 9,99 фунти. Дел од ова не е само затоа што сакам одмор, туку затоа што не можам да ги посетам најмладите во Ирска, како што планирав.
Се чувствувам толку заробено од Ковид што една вечер решив да ја продадам својата куќа. Да, ќе се преселам на еден или друг начин. Ова во голема мера го вознемири моето повеќегенеративно домаќинство, чии членови би биле бездомници поради оваа „фантастична“ идеја. Требаше да го очекувам ова – но цените на куќите цветаат, ние сме во рецесија и во 4 часот по полноќ ова одлука ми донесе совршена смисла.
На моменти, навистина би сакала да можев да го одвлекувам вниманието со Bake Off, или со која било друга од оние ретроградни програми – но не можам. Не е снобизам или дека правам нешто подобро со своето време, но апокалиптичните вести навистина ме убиваат.
Поминувате часови во потрага по ефтини летови на Skyscanner, а потоа откриете дека Виетнам не пушта влез, така го поминувам времето купувајќи само за возрасни самостојни работи со сечила или гледајќи куќи што не можам да си ги дозволам на места што не смеам да живем.
Како и да е, Минхен изгледа интересно. Решена сум да одам некаде, иако изборот се стеснува од ден на ден. Сега е насекаде каде што ќе ме има.
Сузан Мор за Гардијан
