Пандемијата на коронавирусите доведе до оправдана потреба за социјална изолација, што дополнително го интензивираше социјалниот феномен на индивидуализам, самодоволност, егоизам и намалена емпатија дури и за најранливите групи на луѓе.
Многумина не се справија со новите околности и со многу долги изолации се манифестираше како чувство на осаменост или влошување на менталното здравје.
Одгласите на овие негативни факти може да одекнуваат во општеството уште неколку години.
Според научникот Алис Греј, која и самата поминала значително време изолирана од општеството, осаменоста и чувството на изолација можат да претставуваат поголем ризик за една личност отколку, на пример, пушењето или дебелината.
Тој вели дека решение за вакви ситуации може да биде таканаречената ресоцијализација.
Човекот како социјално суштество има потреба да биде перципиран, искомунициран, да гради заедница со другите луѓе, да добива признание и да се чувствува значаен за заедницата.
Тоа е и потеклото на смислата на животот.
Недостатокот од социјализација и општествена интеграција го обесмислува животот на поединецот што е причина за развој на многу психо-соматски болести.
