Беше новогодишна ноќ кон 2020 година, а јас бев во паб во Кастлмајн со мојот пријател Сту Спирс.
Кој збор резимира најмногу за она што го сакате од годината? – Го прашав
„Заедница“, рече тој, без двоумење. „Бунт против индивидуализмот и индивидуалниот интерес на денешното време. И наместо тоа, меѓузависност од другите – и чувство на меѓусебна поврзаност “.
Сето ова беше многу артикулирано за 1 часот наутро на новогодишната ноќ, но Сту многу размислуваше за ова. Тој работи во управување со настани за мали заедници низ Австралија. Со деструктивната сезона на пожари, тој виде дека е поважно од кога било луѓето да се здружат и да градат заедница.
Се разбира, никој не виде што доаѓа оваа година, и колку ќе се увиди важноста на заедницата – но исто така и колку тоа ќе биде тестирано од пандемијата. Почитувањето на правилата за карантинот и налозите за јавно здравје кои потенцираат преземање колективни активности, може да ја зајакне социјалната кохезија и да го ограничи ширењето на вирусот.
Но, природата на оваа колективна акција – изолирање на самите себе – изгледа како сурова космичка шега. Заклучувања, социјално дистанцирање, ограничувања на собири, откажување на спортот во заедницата и музика во живо и исклучување на јавните простори значи дека сме држени далеку едни од други. Ова може да резултира во тешкотии при формирање и одржување на самите социјални врски.
Во моментов постоиме во простор исполнет со напнатост – очајни сме да се поврземе, но не смеевме да го сториме тоа за наше добро и на другите.
Ставете маски, што го отежнува „читањето“ на лицата и општ страв од зараза, дополнително дезинцентрирање на мешањето – и имате рецепт за втора пандемија.
Ова е пандемија на осаменост, која веќе ги загрижуваше владите, научниците и здравствените работници многу пред да пристигне вирусот. Бројни студии откриле дека осаменоста е поврзана со низа здравствени проблеми – од зависност до депресија до срцеви заболувања – и пократок животен век.
Во својата нова книга Осамениот век, лондонската економистка Норина Херц ја опишува распространетоста на осаменоста во 21 век.
Три од пет возрасни во САД се опишуваат себеси како осамени, додека во Велика Британија, секој осми британец рече дека нема блиски пријатели.
Во Австралија, оние што живеат во градови имаат помалку пријателства и соседски врски отколку што имале пред 20 години, се вели во извештајот на Институтот Гратан од 2016 година.
Почетокот на овој конкретен модерен вид на осаменост Херц го следи до подемот на неолиберализмот.
Оваа идеологија „ценеше идеализирана форма на самодоверба, мала влада и брутално конкурентен начин на размислување што го ставаше личниот интерес над заедницата и колективното добро“, пишува таа.
Потоа, има напредок што го прави животот понепречен – и привидно поврзан – но всушност ги раселува воспоставените заедници и создаваат околности што го отежнуваат формирањето социјални врски.
Технологијата, вклучително и паметните телефони, го создаде она што Херц го нарекува „меурчиња за дигитална приватност“, каде што може да бидеме физички на преполно место, како на пример во јавниот превоз, но ние сме ефикасно одделени и во нашиот сопствен свет, затворени од звуците и знаци на оние околу нас.
Airbnb ги раселува вкоренетите популации и создава збир на краткорочни станари.
Бесконтактната исплата, касиите за самопослужување и купувањето преку Интернет нè отстрануваат од микро-интеракции, како што се муабети со благајник.
А апликациите за запознавање преку Интернет го заменија флертувањето во животот, додворувањата и запознавањето на потенцијалните партнери „надвор во дивината“.
„Нашата култура на самодоверба и метеж, валуризирана од неолибералниот капитализам носи значителни трошоци“, пишува Херц.
По овој пролонгиран период на изолација, ненадејниот шок од новото социјално дистанцирање и мерките за карантин, како да се опоравиме од осаменоста што можеби се појавила?
Штом има вакцина, постои можност за општеството тешко да се ресетира – и да се гради заедницата преку ублажување на осаменоста со помош на владината политика.
Можеме – и треба да се фрлиме кон овој проблем откако ќе се отвориме повторно. Тоа значи владино инвестирање во јавни простори, како што се библиотеки, паркови и градини и јавни плоштади. Тоа подразбира планери и архитекти кои дизајнираат станови и работни места околу заедничките простории и заедничките простории што ги охрабруваат чудесните средби.
Тоа значи, на индивидуално ниво, да вложите напори да се поврзете со другите во реалниот живот, на ист начин како што би се потрудиле да се држите до, да речеме, план за вежбање.
Бидејќи технологијата сè повеќе нè оддалечува од средби во реалниот живот, мора да се направат намерни чекори за да се вратиме едни на други.
Оваа недела повторно разговарав со мојот другар Сту, за карантинот во Мелбурн. Како се смени неговото размислување за заедницата од новогодишната ноќ?
„Мислам дека оптимистичкиот став е дека вирусот покажува дека сите сме потпирани на другите – и сите сме меѓусебно поврзани“, рече тој. „Се надевам дека реализацијата на нашата меѓусебна поврзаност ќе ги зајакне заедниците кога ќе излеземе од блокада“.
Сту ми раскажа за еден настан во кој отишол во Памбула во февруари – откако пожарите поминаа.
„Заедницата имаше голема прегратка – на главната улица – сите едноставно се собраа за масовна прегратка. На сите им требаше чувство на поврзаност во заедницата и заздравување на заедницата. Кога ова ќе заврши [пандемијата], ќе има колективна тага што ќе ја споделиме кога ќе можеме да се собереме во бројки – и тоа е заедницата – тоа е споделување на тага, товар, радост “.
Автор: Бриџит Делејни за Гардијан
