По десет години егзил, еден од најголемите српски писатели на 20 век ја напиша познатата поема „Плач над Белград“, жалејќи го градот во кој не е роден, но таму помина само мал дел од животот.
Една деценија подоцна, Црњански се врати во Белград, каде ќе престојуваше во истиот хотел каде што живееше Иво Андриќ, а потоа ќе живееше во еден стан во улицата Милешевска, на вториот кат, над кафеаната „Влтава“, сè до неговата смрт во 1977 година.
Црњански, како и сите негови жители во градот на устието на Дунав, бил новодојденец.
Судејќи според клучниот пишан извор за историјата на Србите, делото „За управувањето со империјата“ од византискиот император Константин Порфирогенит, Србите го преминаа Дунав како Црњански и го виделе Белград за кратко време, а потоа, на почетокот на 7 век, се населиле далеку на југ.
Но, како да не можат да го заборават – Порфорогенит раскажува како тие побарале од императорот Хераклиј да им дозволи да се вратат, а потоа се населиле во античкиот Сингидунум на Дунав.
Во 9 век, тој се појавува во документите под словенското име Бели град.
Ако само ја погледнете картата на Балканот, ќе видите колку се страшни јужнословенските имиња на градовите – исмејувачки, мрачни, мрачни.
Сепак, Словените му дале прекрасно име на Белград, очигледно маѓепсано од белите келтски и римски утврдувања на карпата над двете реки.
Историјата на Белград е историја на илјада опсади.
Затоа стана град кој постојано го менува својот карактер, но ги преживува сите можни режими, сите можни бои.
–Раскинат, истурен, исто како никогаш да не постои, но е вечно создаден, повторно изграден и обновен – пишува Иво Андриќ.
