Да, секогаш е тешко да се контролираат чувствата, ние сме социјални суштества, ги имаме нашите добри и лоши денови, ние сме еден ден посилни, друг послаби, како кога.
Понекогаш сме полни со разбирање за другите, понекогаш сме склони кон осуда, некои дури и не мразат. Зависи од настаните што го исполниле нашите животи, зависи и од нашата сила да се справиме со нив, да ги рационализираме, да ги гледаме од туѓ агол, што е непроценливо за општото добро.
Но, што е со ситниците за критика и озборување кое има за цел да исполни некое целосно површно дружење, кафе, патување, средба на улица, релаксација?
Дали има „бумеранг“ ефект врз предавателот, како што велат многу студии и лични искуства, или кога е веќе толку безопасно, не е на одмет, не е страшно?
- Озборувањето како начин за поврзување и зближување
За некои од нас, озборувањето на трето лице е доминантен начин на кој воспоставуваме или се обидуваме да воспоставиме блиски односи со други луѓе.
Коментирајќи ги другите во негативно светло, ние ја преземаме улогата на „праведник“ кој има доверба во себе, но во исто време „презема заштита“ на друго лице „предупредувајќи го“ колку е несоодветен, расипан или едноставно лош човекот кој го озборуваме.
Иако може да донесе олеснување и често поддршка, озборувањето не ја решава ситуацијата. Токму поради поддршката што ја добиваме, постои ризик да влеземе во улогата на жртва и да се навикнеме. Влегуваме во улогата на жртва со тоа што првично се жалиме, озборуваме и не правиме ништо.
Со текот на времето, се затишуваме во поддршката и сожалувањето што ги добиваме од истомислениците околу нас, а подоцна не сакаме ништо да правиме ефективно.
