Мина Смиjаниќ и Тијана Радоњиќ се првите жени во Србија кои јавно признаа дека наишле на насилен медицински третман за време на породувањето.

После нивните трауматски признанија, многу жени беа охрабрени да кажат дека во деветтиот месец од бременоста претрпеле вистински пекол во породилиштата.

Исповед на Светлана М. која преживеа ХОРОР на пораѓањето

Срцето на бебето станува ритам на животот на идната мајка по првиот ултразвук.

Стресот при породување станува поголем ако гинекологот, бабицата или анестезиологот ја занемарат или навредат бремената жена.

Докторот кој ме породи ми довикуваше, велејќи ми дека не можам да дишам добро и дека не можам да притискам. Додека имав контракции, бабицата ме удри двапати по бутовите за да забрзам и дека не може да ме пораѓаат цел ден затоа што нивната смена е при крај. Никогаш не го пријавив тоа затоа што кога ќе донесеш живот на светот, мислиш само на тоа дека бебето е живо и здраво и новите стресови ја потиснуваат таа траума, вели една од жртвите.

Прекумерниот перинеален засек кај првородените, насилното дупчење на амнионска течност, навредите на штета на тежината и изгледот, притисокот врз стомакот и понижувањето од страна на персоналот се најчестите причини за траума што оставаат последици врз идната мајка, според истражувањето .

Во Србија, 10% од жените одлучуваат никогаш повеќе да не станат мајки, само заради искуството што го имаа во породилиштата – така што тие не се мајки кои биле отпуштени или немале пари. Покрај вербалното насилство, жените се изложени на некои методи за средниот век. “Тоа е туркање на стомакот, извлекување на бебето со вакуум. Сите овие практики не се спроведуваат никаде освен тука во моментот, а целиот процес на раѓање не е како што треба, вели Јована Ружиќ, директор на Центарот за мајки.

Истражувањата покажуваат дека ретко жртвата на овој вид насилство се одлучува за тужба. Таткото е скоро целосно исклучен од раѓањето, па дури и кога присуствува на раѓањето, тој е присутен повеќе како уверување дека нема да има вербално вознемирување на мајката, а не како поддршка и помош во овој важен момент.