Експертите од Универзитетот во Цирих во овогодишното истражување идентификуваа најмалку шест различни психо-акустични позитивни и негативни типови на врескање, кои се поделени на „алармантно“ (повикување помош) и „не-алармантно“ (сигнализирајќи нешто што е многу важно емотивно).

Тоа се:

  • Гнев (негативен алармантен крик)
  • Страв (негативно алармантно врескање)
  • Болка (негативен алармантен крик)
  • Екстремна радост (позитивно вреска без аларм – сигнализација)
  • Интензивно задоволство (позитивно вреска без аларм – сигнализација)
  • Тага (очајно не-алармантно врескање).

Кога испитаниците го слушнале секој од шесте типа на вриштење, скенирањето на мозокот покажало дека тие реагирале побрзо, попрецизно и со поголема невронска чувствителност на позитивно не-алармантно врескање отколку на алармантно (предупредување).

Викањето најпрецизно открива емоции

Додека врескањето за алармирање (од болка, лутина или страв) генерално предизвикува мала реакција во мозокот, врескањето од задоволство, тага или радост покажува поголема активација во мозокот, особено во десната хемисфера, каде што аудитивниот кортекс е низок – објаснија авторите на студијата.

Луѓето реагираат побрзо кога слушаат како некој вреска.

Истражувачите претпоставуваат дека луѓето реагираат побрзо, поточно и со поголема чувствителност на не-алармантни и позитивни врескања, бидејќи се чини дека ваквите плачења имаат поголемо значење во човековите социобиолошки интеракции отколку оние што предупредуваат на опасност.

Мозокот ја открива опасноста преку звук

Швајцарско истражување покажа дека комуникативната природа на човечките крици е поразновидна отколку што се мислеше.

Позитивното врескање без аларм, кое изразува интензивно задоволство или екстремна радост, се чини дека се перцепира и обработува во човечкиот мозок од ефектите на „SOS“ плачот.

Резултатите од нашата студија се изненадувачки во смисла дека истражувачите обично претпоставуваат дека човечкиот когнитивен систем е специјално наместен за откривање сигнали за опасност и закани во околината како механизам за преживување – заклучуваат експертите.