Најпознатиот српски собирач на народни приказни и изреки – Вук Стефановиќ Караџиќ сними и низа народни изреки посветени на жените.
Првпат беа објавени во книгата Српски народни поговорки во 1849 година, а денес зборуваат за не многу ласкавиот однос кон жените во српската традиција.
Еве неколку од овие изреки:
- Ако умре Турчин, другите бикови не умираат.
- Ако и ја зашиете устата, ќе зборуваше на задникот.
(рече за жена што многу зборува)
- До гробот: леле! и од гробот: кој ќе дојде кај мене!
(кога жената ќе го закопа сопругот)
- Понекогаш е добро да се слуша (паметна) жена.
- Пијана жена – подготвена курва.
- Жената верува во плачење, а крадецот во лажно крадење.
- Жената ќе ја чува само тајната што не ја знае.
- На жените, змиите и мачките не треба да им се верува дури и кога се мртви.
- Треба да се хранат жена, деца и куче.
- Мажот може да покаже жена, пушка и коњ, но не и да ги даде во раката.
- Кога жената плаче, прашајте ја што сака.
- Многу зборува жена, често претепана.
- Полесно е да се чува зајак на планина отколку жена дома.
- Не изнајмувај кобили, ниту дозволувај жена да оди на саемот.
- Не лутете се да не бидете жолти, но бидете добри да не бидете модри.
(некој маж и се заканува на сопругата)
- Ниту во морето на мерка, ниту во жена со вера.
- Се закачи со јазик како кучка со опашка.
(рече за жена што многу зборува)
- Жените треба да зборуваат, а мажите да творат.
- Жена и змија се удраат во главата.
- Женскиот јазик е полош од турската сабја.
