Евтаназија е можна во неколку европски земји, но Белгија стана првата земја во светот што дозволи евтаназија без оглед на возраста.
Белгискиот парламент со големо мнозинство гласови го одобри проширувањето на законот за еутаназија на оние на возраст под 18 години, со што се покрена прашањето за евтаназија во европските земји.
Белгискиот закон за евтаназија, донесен во 2002 година, досега важеше само за возрасни, но со продолжувањето на тој закон, Белгија стана првата земја што дозволи еутаназија на деца.
Холандија и Белгија се единствените земји што ја легализираа активната евтаназија, во која се користат разни механички методи или хемиски супстанции за евтаназија со цел да се предизвика смрт што е можно побрзо.
Во Холандија, еутаназијата е дозволена за лица над 12 години.
Според законот од 2005 година, во Франција, во одредени случаи, дозволена е некаква евтаназија, со прекинување на терапијата на пациентот, но на лекарите не им е дозволено да извршуваат активна евтаназија.
Во Луксембург, законот беше донесен во 2009 година, но тој е забранет за малолетници, додека во Швајцарија е во сила директна евтаназија, што значи дека лекарот може да препише смртоносна доза на пациент, но пациентот мора да го земе лекот сам.
Што се однесува до Норвешка, докторот има право да одлучи да ја прекине терапијата за пациент ако тоа го побара пациентот што умира или членовите на неговото семејство во случај пациентот да не може да комуницира со околината.
Во Данска, пациентот може да има „медицинска волја“ што лекарите мора да ја почитуваат.
Пасивната евтаназија се толерира во Германија. Германците го користат зборот „стербехилфе“ (помош за умирање), кој ја вклучува можноста лекарот да престане со терапијата, но само доколку пациентот сака и да го разјасни.
