За Римјаните, верските обреди не биле само прашање на лично чувство и вера, туку и начин целата држава да ја обезбеди наклоноста на боговите.
Антички Рим имал неколку религиозни институции, од кои повеќето биле наменети за мажи. Во повисоките слоеви имало малку места за жени, а по важност и своевидна ексклузивност, најистакнати биле весталките– свештенички кои ја чувале светата стража на божицата Веста.
Божицата Веста е заштитничката на домот и имала многу силна симболична улога. Поради неа огнот бил симбол на домот на сите Римјани, односно градот и државата, а се верувало дека кога ќе се изгасне пожарот ќе следи голема несреќа.
Според традицијата, редот Вестал бил основан од Нума Пумпилиус, вториот крал на Рим, но овој култ е сè уште во минатото. Според легендата, првата веста била Реа Силвија, мајката на Ромул и Рем, што значи дека овој култ бил присутен и порано.
Улогата на вестилките во светилиштата
Покрај извршувањето на ритуалите во чест на божицата Веста, најважната обврска на вестилките била да го одржуваат светиот оган во храмот. Бидејќи гаснењето на пожарот по грешка било голем срам и лошо предвидување за иднината на градот. Доколку пожарот бил изгаснат, првосвештеничката би била обвинета за невнимание и казнета.
Освен занемарувањето на светиот оган, жестоки казни доаѓале доколку весталката имала сексуален однос. Еден од условите што требало да ги исполнат за да станат свештеничка беше – целомудрие.
Тој завет имал обредна вредност, бидејќи од моментот кога ќе станат свештеници, тие го напуштаат авторитетот на родителите и стануваат ќерки на државата.
Од таа причина, секоја интимна врска со граѓанин се сметала за инцест. Казните биле строги. Пролевањето на нивната крв било забрането, па свештеничките кои имале врска со граѓанинот би биле живи закопувани, а нивниот љубовник би бил погубен.
Во историјата на Рим се документирани само десет такви случаи, па се верува дека оваа казна ретко се применувала, а можела да ја донесе само Pontifex maximus, односно првосвештеникот.
