Приказна која предизвикува размислување…
Постарите сопружници се развеле и си го поделиле имотот. Мажот имал 65 години, жената 62 години. Се разделија тивко. Секој со својот адвокат, но без подлост и гнев. Подмолноста и гневот се чести гости на ваквите процеси. Но, овој пар сето тоа го сведе на минимум. Со овој пар се беше мирно, но и двајцата изгледаа некако скршено. Многу уморни решиле да престанат да бидат заедно.
Кога ја потпишаа спогодбата, човекот ме покани на кафе.
Кога ни донесоа кафе, ми го кажа следново. Се венчаа како студенти. Студираа на ист факултет, на ист курс (се запиша после војска). Тежок е факултетот, учеа со денови.
Заедничкото учење беше полесно и позабавно. Таа пишува белешки за двајца, тој пишува есеи за двајца. Секогаш има за што да се зборува. Секогаш има задачи што треба да се завршат.
Сонуваа дека ќе завршат со студиите и ќе почнат да се забавуваат. Дипломирале и почнале да градат кариери. Вечерта разговараа меѓу себе за работата. Сонуваа да се стабилизираат на работа за да започнат да патуваат.
Потоа пристигнале децата. Прво момче.Сакале да му посветат: образование, спорт, општа грижа за развој. Но, тој беше во неволја, постојано беше во неволја: дрога, ситни кражби…
Но, на крајот момчето стана добар возрасен човек. Кога синот речиси пораснал, се родило девојче. И влегоа во вториот круг на образование.
Навечер често зборуваа за синот и девојчето кое растеше од ден на ден. Девојчето порасна. Тие сонуваа дека кога децата ќе пораснат, ќе патуваат низ светот, ќе поминуваат време заедно.
Така живееле до моментот кога мајка и се разболела – рак на дојка. Жената ја напуштила работата за да се грижи за својата болна мајка. И помагаше, ги бараше најдобрите лекари…
Синот студираше на универзитет. Навечер седеа и долго разговараа за нејзината мајка, ќерка, син на факултет. И тогаш почина нејзината мајка.
Парите отишле на погребот, на споменикот, додека тој ја тешел дека најверојатно следното лето ќе одат на море – да ја сменат средината и да се одморат.
И тогаш татко му се разболе – деменција. Дотогаш, тие двајца веќе беа во пензија. Ќерката се омажи и отиде со сопругот да живее во Израел. Синот се преселил во главниот град. Тие беа среќни што нивните деца беа успешни и среќни.
Сега го доведоа и татко му кај нив. Само така можеа да се грижат за него. Дедото често излегуваше од станот навечер, бос, талкајќи по улиците што не ги препознаваше.
Помина неколку ноќи зборувајќи како да го спасат татко му, како подобро да се грижат за него. Три години подоцна, тој почина.
Двајцата останаа сами. Конечно, дојде времето за кое сонуваа цел живот. Децата пораснаа, се осамостоија. Немаа потреба да се грижат за своите деца или родители. Сега е време да живеете за себе. Патувања. Време е за патување!
Но, тогаш се појави нов проблем – немаа за што да разговараат. Кога одат на море, тој денот го поминува на плажа, додека таа ги посетува знаменитостите.
Вечерта, кога доаѓаа во собата, немаа за што да разговараат. Него не го интересираат екскурзии, а таа не ја интересираат плажите. Се обидоа да најдат заедничко хоби, но залудно.
Сфатија дека целиот нивен живот ги обединувала заедничката грижа.
Кавгите почнаа полека. И тогаш седнаа и решија да се разделат. Тие сфатија дека секогаш им треба некој друг за среќен брак.
За некого да се грижат. А кога нема такво нешто, тогаш нема брак.
