Љубовта е секогаш слободна, а слободата секогаш љубовна. Само љубовта што не бара е вечна. Оваа мисла на Митрополит Наум одамна не ја доживувам само како духовна поука, туку како закон што тивко, но прецизно, дејствува и во самата природа.
Во физиката ништо не може да опстои под трајна присила. Кога едно тело е ограничено, се создава напон. Кога движењето е спречено, се јавува отпор. Кога системот е затворен, енергијата постепено се губи. Природата секогаш тежнее кон рамнотежа и слободен тек. Истото важи и за човекот.
Љубовта што е лишена од слобода не исчезнува веднаш, туку тивко се троши, сè додека не остане само навика, форма или страв од осаменост. Човекот често ја меша љубовта со поседување. Стравот од губење создава привид на блискост, но тој привид тежи и притиска. Таквата врска не ослободува, туку врзува. Вистинската љубов не дејствува како сила што притиска, туку како усогласување. Таа не се врзува за телото, за материјалното или за општествениот статус, туку за начинот на кој другото битие постои, чувствува и зрачи во светот. Во физиката постои појава наречена резонанца.
Кога два системи се во ист ритам, тие не си пречат, туку меѓусебно се засилуваат. Нивното движење станува појасно, постабилно и поживо. Таквата заемност не создава замор, туку смисла. Љубовта е токму тоа. Заедничко движење во кое секој ја зачувува својата слобода, а притоа станува подлабоко поврзан со другиот. Сè почесто се поставува прашањето дали навистина живееме или само постоиме. Современиот човек има сè повеќе средства, а сè помалку внатрешен живот.
Одговорот не е во бројот на години, туку во длабочината на односите. Човекот живе само тогаш кога љуби. Кога ќе престане да љуби, тој е присутен, но без трага, како честичка што постои, но не взаемнодејствува. Смртноста е дел од нашата природа, но вечноста не е мерка на времето.
Таа е мерка на поврзаноста. Во квантната физика постои квантна спрегнатост која вели дека еднаш поврзани честички остануваат во однос, без оглед на растојанието. Тоа нè учи дека вистинската врска не зависи од близината, туку од длабочината на создадената поврзаност. Материјалните докази на внимание често го смируваат егото, но ретко ја допираат суштината. Подароците имаат вредност само кога се продолжение на внатрешната состојба.
Љубовта не се додава однадвор. Таа се создава меѓу луѓето, како тивка енергија што ги менува и ги осветлува, без потреба од докажување. Живееме во свет што верува само во видливото и мерливото, а ги заборава тивките сили. Гравитацијата не се гледа, но го држи светот. Магнетизмот не се слуша, но поврзува. Љубовта исто така не се докажува, но без неа ништо не се движи и ништо нема смисла.
Кога живееме во страв, енергијата се троши во внатрешен отпор. Кога љубиме, отпорот исчезнува. Таму каде што има љубов, стравот нема простор, бидејќи љубовта е состојба на доверба и отвореност. Платон запишал дека секое срце пее песна сè додека не најде друго срце што ќе возврати.
Во природата тоа се нарекува резонанца. Во човекот тоа се нарекува љубов. И можеби затоа, на крајот од сите теории, формули и размисли, човекот секогаш се враќа на песната. Не затоа што нема зборови, туку затоа што љубовта најчесто се кажува преку мелодија.
Песната „Љуби ме“ не бара објаснување. Таа е тивок повик за блискост, за доверба, за човечка топлина. А „главата горе“ не е утеха, туку став. Тоа е одлука да не се наведнеме под стравот, да не се затвориме во себе, да останеме исправени и отворени кон другиот. Љубовта не е слабост, ниту случајно чувство. Таа е избор да живееме во хармонија со себе, со другиот и со светот.
Ако постои нешто што навистина го одржува светот, тоа не е силата, туку хармонијата. Затоа, пејте. Љубете. И одете низ животот со главата горе! Запејте ја за почеток: Љуби ме и главата горе!
Автор: Гоце Кузески
*Авторот е професор по физика и колумнист
