Четириесет и шестата година пред новата ера беше најдолгата во историјата и траеше 445 дена.
Тогаш римскиот император Јулиј Цезар го покани астрономот Сосигенија од Александрија да направи корекции на римскиот календар.
Римјаните знаеле дека една година трае 6 часа подолго од 365 дена, но дотогаш користеле календар без престапни години.
Поради вишокот акумулирана е разлика од 67 дена, која Сосигеније ја дополни на 46 години, а потоа воведе дека секоја четврта година се додава уште еден ден до февруари, за да нема разлика.
По оваа Јулијанска реформа (наречена по Јулиј Цезар), датумите на пролетната рамноденица биле усогласени со движењето на сонцето.
По ова имало уште неколку корекции на римскиот календар, а од царот Константин се користи и поделбата на денови во неделата.
Како што понатаму се развиваше астрономијата, пресметано е дека сончевата година не трае 365 дена и 6 часа, туку 365 дена, 5 часа, 48 минути и 46 секунди (т.е. 11 минути и 14 секунди пократко).
Затоа, од времето на Јулиј Цезар, до 1582 година, имало десетдневна разлика.
Грегоријанскиот календар
Бидејќи прецизниот ден на пролетната рамноденица е клучен за одредување на датумот на христијанскиот Велигден (кој се одредува како прва недела по полната месечина што паѓа на или по пролетната рамноденица), папата Григориј 13 одлучи да го промени јулијанскиот календар.
Реформата ја извршил језуитскиот математичар Кристофер Клавиус, кој ја скратил 1582 година за десет дена и наместо секоја четврта година да биде престапна, тој вовел дека годините на почетокот на векот (1700, 1800, 1900) трипати да се прескокнат четиристотини години.
Поради тоа, низ вековите разликата меѓу јулијанскиот и грегоријанскиот календар се зголемила на 13 дена. Но, десетте дена скратени со папскиот декрет од 1582 година останаа единствените датуми што никогаш не се случиле.
