Станувате нервозни, остри, саркастични, се браните со напад, се претворате во нешто што не сте, ниту сакате да бидете.
Уморни сте, незадоволни, чувствувате дека сте под постојан притисок и дека не сте во право во сè, па дури и ако живеете со вашиот „тивок угнетувач“, атмосферата во која живеете е сè понеподнослива.
Всушност, вие сте жртва на пасивно-агресивно однесување, а вината воопшто не е во вас, иако ви е толку вешто наметната што се чувствувате како да е така.
Како да препознаете и да се справите со овој вид на однесување, како и какви последици предизвикува тоа, објаснува Марјан Тошиќ, психолог.
Што е пасивна агресија
Пасивната агресија е популарна, името за појава на прикриено изразување на лутина, бунт. Пасивната агресија се гледа индиректно, со расудување од контекстот на ситуацијата во која се јавува.
Затоа има можни несогласувања околу тоа дали нешто е пасивна агресија или не – вели психологот.
– Со пасивна агресија нема активна употреба на насилство затоа што другите луѓе би имале директни последици, но тоа зависи од перцепцијата и реакцијата на личноста кон која некој е пасивно агресивен – вели Тошиќ.
Пасивната агресија предизвикува активна агресија!
И, како што пасивната агресија може свесно да се злоупотреби, така и пасивно-агресивното однесување може да се злоупотреби како изговор за друго лице да стане активно агресивно и на тој начин да го оправда нивното отворено насилство против некој што покажува пасивна агресија.
Пасивната агресија предизвикува подолги последици отколку активната агресија, а оној што ја спроведува е одговорен.
– Замислете ситуација кога, по несогласување, некоја личност блиска до вас пожолтува и нема да разговара со вас долго време. Се повеќе „лудувате“, еден ден „ви се расипува“ филмот и ja напаѓате таа личност затоа што таа блиска личност се однесува „пасивно-агресивно. Во тој момент станувате силеџија – објаснува Тошиќ.
Што се однесува до психолошката агресија, се разбира, во некои случаи, тоа може да има подолги и потешки последици отколку физичката агресија.
Но, ова е пасивна агресија, а лицето на кое е насочена пасивната агресија и на кое реагира е подеднакво одговорна за нејзините последици.
Пасивно-агресивното однесување е главно несвесно, научено многу одамна, понекогаш во примарното семејство, што самото лице не го препознава како проблематично или како однесување насочено против соговорникот.
Пасивната агресија се учи во семејството.
– Сепак, пасивната агресија може да се користи и намерно, со цел да се постигне ефект, каде што лицето не е само свесно за своето однесување, туку исто така сака „примателот“ на тоа однесување да биде свесен дека станува збор за напад, незадоволство, бунт, само навидум маскиран. Исто така се случува некое лице со својата пасивна агресија да има намера да предизвика друго лице на насилна агресивна реакција со цел да докаже дека всушност е жртва на однесувањето на другата страна – вели психологот.
Се спроведува од беспомошност да се испровоцира шефот, со цел да доминира над него.
Како да се излезе од позицијата на „другата страна“ со таква личност?
– Пред сè, потребно е да се работи психолошки на себе, на стекнување на најширока можна мрежа на согледувања за меѓучовечки односи, на градење на најпрецизен систем на вредности, со цел „во лет“ да се разликува што е добро од она што не е , во однесувањето на една личност кон друга – вели психологот.
Препознајте го веднаш и пресечете го во коренот!
Не би било добро да знаеме за постоењето на пасивна агресија кај луѓето како одличен изговор за нашата активна агресија кон нив.
– Неопходно е да се практикува препознавање на пасивна агресија, посочувајќи им на овие луѓе да препознаат дека се лути, незадоволни и да им понудат поотворен разговор за причините за нивното незадоволство. Со емитување интерес, добра волја, отвореност, но и јасни улоги и граници на тоа чие е, на тој начин им покажуваме на луѓето со пасивна агресија, така што и тие можат да преминат на тој појасен и подобар начин на комуникација, заклучува психологот Тошиќ.
