Минатата недела Фајненшл тајмс објави, по убиството на учителот Самуел Пети во Париз и на црковните посетители во Ница, напис од дописничка за Европа, Мехрин Кан, критички настроена кон политиката на францускиот претседател Емануел Макрон кон исламот – Желбата на Макрон да ја искористи државата за да назначи точна “религија“, напиша таа, има повеќе заедничко со авторитарните муслимански водачи отколку просветителските вредности за одвојување на црквата и државата.
Макрон одговори со натпис со коментар во кој се бранеше себеси и неговата политика и ја обвинуваше Кан за „погрешно цитирање“ – тој инсистираше на тоа дека тој никогаш не зборувал за „исламски сепаратизам“, како што сугерираше Кан, само за „исламистички сепаратизам“.
Додека ФТ го објави писмото на Макрон, сепак го отстрани написот на Кан за „фактички неточности“. Може да се прочита критиката, но не и она што се критикуваше. Весниците понекогаш ставаат акцизни статии – сигурен сум дека Обсервер го сторил тоа. Но, тие треба да го направат тоа само во вистински исклучителни околности, а потоа да дадат целосно објаснение зошто го сториле тоа. Отстранувањето на навредливи написи по критиките, сепак, станува поприфатлив дел од нашата култура.
Неколку дена пред да се повлече написот на Кан, „Политико Европа“ објави мошне погрешно дело на водечкиот француски академик Фархад Хосрохавар. Причината за исламистичкиот терор, рече тој, лежи во екстремната форма на секуларизам на Франција и прифаќање на богохулство. Интелектуалците кои излегоа со пофалби за богохулењето требаше да ги анализираат своите зборови повнимателно. Додека француските секуларисти се борат за слобода на изразување, напиша тој, невини луѓе умираат, погодно игнорирајќи го фактот дека не се секуларистите кои го прават убиството.
Ќе мора да ја оправдам својата критика кон, Политико Европа и нивната одлука да ја отстрани статијата заради неисполнување на „уреднички стандарди“. Не се согласувам со написот на Хосрохавар, но не се согласувам и со неговото отстранување. Ова не е начинот на кој треба да работи новинарството или јавната дебата или може да функционира, особено кога се занимавате со спорни прашања.
Тврдењето дека секуларизмот и богохулењето помагаат во радикализирање на исламистите е лажно и опасно. Франција страдаше сериозно од исламистички терор – 267 лица загинаа во терористички напади од 2012 година – но тоа е далеку од единствена цел.
Една недела по убиствата во Ница, се случи терористички напад на исламистите во Виена, со застрелани четири лица. Австрија, за разлика од Франција, има строго ограничувачки закон за богохулење, кој се користи за криминализација на критичарите на исламот.
Помеѓу нападите во Ница и Виена се случија терористички штрајкови во Кабул и Пешавар, врз универзитетски студенти и час за изучување на Куранот.
Огромното мнозинство на убиства на џихадисти се во земји со мнозинство муслимани со непристојно строги закони за богохулење. Секуларистите и „богохулниците“ во Бангладеш, Пакистан, Саудиска Арабија, Иран и на други места веќе долго време се соочуваат со убиствени напади, и од џихадистите и од властите. Ова се луѓето изневерени од западните критичари на богохулењето.
Овие политики, како и повеќето од француските реакции на исламот и теророт, се водат со лицемерие и нелиберализам.
Политиката на Макрон е крајно лицемерна. И покрај целата своја тврдечка приврзаност кон слободата на говорот, Франција има строги закони против говорот што ги смета за неприфатливи, од негирање на холокаустот до навреда на француското знаме.
Ги криминализира оние кои повикуваат на бојкот на Израел. Забрани за протести против Шарли Ебдо и, по масакрот врз вработените во списанието во 2015 година, десетици муслимани беа уапсени затоа што сугерирале сочувство со убијците, вклучително и едно момче кое објавило на Фејсбук цртан филм што го исмева списанието. Предложениот закон ја загрозува академската слобода во името на „вредностите на републиката“. Забрането е какво било снимање на полицијата во кое може да се идентификуваат полицајци.
Полициската бруталност кон оние со потекло од Северна Африка е добро документирана. Постои длабок вкоренет расизам во многу сфери на социјалниот живот од вработување до домување, иако бројките се ретки со оглед на тоа што Французите не сакаат да собираат етнички податоци.
Да се биде слеп кон расната припадност е често порасистички чин одошто се биде слеп на расизмот. Расизмот и двојните аршини не можат да бидат оспорени со тоа што ќе им се препуштат на оние кои сакаат да го ограничат говорот или правото на хулење.
Ниту, пак, може да се зајакне слободата на говорот или да се ограничи тероризмот, со игнорирање на двојните аршини, расистичката фанатизам и нелиберализмот на голем дел од политиките на Макрон.
Борбите за слободен говор, во одбрана на секуларизмот, против расизмот и за спротивставување на тероризмот се неразделно поврзани. Самоцензурата како одговор на исламистичките закани е нешто на кое треба да се спротиставиме. Исто и самоцензурата како одговор на незадоволството на демократските лидери.
Автор: Кенан Малик
