Ганчо Хаџи Панзов е македонски комунист, учесник во Шпанската граѓанска војна и творец што пишувал на француски јазик… најверојатно поради фактот што во времето кога пишувал македонскиот литературен јазик сѐ уште не бил кодифициран.
Велешанецот Ганчо (Боже колку бугарски звучи) загинува во 1936 г. 8 години пред да се кодифицира македонскиот литературен јазик и изгледа не милувал да пишува на народен јазик, како што тоа го правел неговиот земјак србоманскиот војвода Васил кој во април 1907 г. преку писмо на „народен јазик“ им се обратил на селаните од селото Крајница („Бугарите ни го отфрлаат јазикот и ни ги менуваат нашите свети обичаи“, Нова Македонија 4.11.2019 г. Блаже Миневски). На ненароден некаков бугарски јазик се обраќале војводите и комитите на Организацијата, кои нели биле воспитаници на Бугарската Егзархија, појаснува авторот Миневски. Но не тоа е поентата на овој текст.
Ганчо Хаџи Панзов е дводомен писател, термин измислен во темните коридори на државните институции, кои се одговорни за чување и негување на македонизмот уште од време оно.
Инспириран од „ненамерната“ искреност на проф. д-р. Драги Ѓорѓиев дека Гоце Делчев бил и Бугарин и Македонец, се сетив дека дводомноста сега можеме да почнеме да ја залепуваме како етикета не само на творците и преродбениците туку и на револуционерите.
Ако можат Ганчо од Велес и Талев од Прилеп да бидат дводомни, зашто и Гоце да не биде дводомен. Што ако тој самиот се определувал како Бугарин. Тоа не е никаков проблем. Дводомноста ќе го спаси порнонационализмот од тотална пропаст.
Дводомниот Гоце е спас за сите кои се убедени дека во Бугарија нема човек со такво име, иако апостолот на македонското револуционерно дело се вика Георги.
Дводомниот Гоце ќе биде прекрасно оправдување и за неговото упорно дружење со „татари“ како Пејо Јаворов и Михаил Герџиков.
Што барал борецот за социјална правда Гоце, да се дружи со лик како Јаворов кој бил член на највисокото бугарско општество и не на последно место зет на високиот бугарски државен функционер Петко Каравелов? Едниот во основата на македонскиот идентитет, а другиот еден од најпознатите бугарски поети и се разбира македонски комита.
Каша-попара е работата, затоа само дводомноста ќе може да ни го спаси Гоце од азиските крадливи раце на татарите.
Само се плашам дека дводомен може да се претвори во лепрозен. Гоце е лесен, ама ако тој како што веќе призна проф. Ѓоргиев бил и Бугарин и Македонец, истото треба да важи и за Тодор и Ванчо. И тие мажишта како што ги нарече Васко Ефтов би требало да се стават во таа група, но бидејќи Тито се нема поклонето пред нивните вечни почивалишта (Тодор закопан во Пирин планина, а Ванчо го надживеал браварот) нив можеме да ги нарекуваме лепрозни… се излити веќе она контроверзни, не мислите ли?
Дводомниот Гоце наместо да се зафати со какво такво кодифицирање на македонскиот јазик, предавал бугарски јазик во егзархиски училишта. Дводомниот Талев наместо како еден вистински прилепчанец да учествува во завземањето на бугарскиот участок на 11 октомври 1941 г., бил објавен од бугарските комунисти за големобугарски шовинист и во периодот од крајот на 1944 до 1948 прво лежи во Централниот софиски затвор а подоцна во комунистичките логори во Бобовдол и Куцијан.
Најстрашното во сагата околу Гоце е реалноста.
Целата колумна на Атанас Величков за „Трибуна“ може да ја прочитате тука
