Секој момент мислам дека не можам да бидам изненадуван повеќе, шампионите на „другата Србија“ ме негираат. Додека Самарџиќ го оправдува Јасеновац, Чондрадинова тврди дека властите во Србија ја користат епидемијата за продолжување на „геноцидот“ против Бошњаците од Нови Пазар.
Колумните на опозицискиот таблоид „Данас“ (епитетот „таблоид“ во овој случај не е мој, туку е на Драган Џилас) одамна е широко познат по нивниот нескротлив (авто) шовинизам. Тој шовинизам понекогаш е авто-шовинизам, а понекогаш е чист, вистински шовинизам, сјае како дијамант, затоа што неговите носители не се Срби, иако тие се државјани на Србија и иако постигнале сè што имаат во животот во оваа земја. Како да се натпреваруваат од недела во недела, од ден во ден, кои ќе одат понатаму во плукање кон луѓето од кои се дел или со кого живеат. Бидејќи нивната амбиција обично ги надминува нивните таленти и можности, тие честопати ја преминуваат границата на реалното и одат во чиста фантазија и лудило.
Криза е најдобриот збор за да се опише фактот дека професор по историја од Филозофскиот факултет во Белград, како што е Никола Самарџиќ, со својот „потпис“ го поддржува тврдењето дека се обвинуваат Србите, односно дека тие го заслужиле хоророт што им се случи во Јасеновац, Усташка фабрики за смрт. Се очекуваше од еден историчар да стори повеќе отколку да ја поддржува тезата дека владеењето на Караѓорѓевиќ, односно Србите, го предизвика масакрот, односно дека Јасеновац е одговорот на нивното правило. Дали овој историчар знае дека Анте Старшевиќ, еден од основачите на усташката идеологија, човек кој ја кристализирал хрватската омраза кон Србите, почина 22 години пред Карагоршевиќ / односно пред Србите да воспостават какво било „правило“ во областа каде живеат Хрватите? И омразата кон Србите што дел од хрватскиот народ ја негува е многу постара како од Старшевиќ, така и од неговиот соработник Еуген Кватерник.
Повеќе околу фактичката и логичката позадина на тврдењето одкаде застана Самарџиќ. Моралното е уште поважно, затоа што знаењето е едно, а свеста е нешто сосем различно. Свеста е она што во суштина го разликува човекот од животните. Со оваа постапка, Самарџиќ покажа многу повеќе од недостиг на знаење, недостаток на свест, затоа што како инаку да се нарече „мисла“ што цела нација заслужуваше да биде клан и месар заради постапките на нејзините владетели. Што, на пример, брутално убиениот Сава Шумановиќ, и што е со детето од Козара? Со оглед дека единствената константа на триесетгодишното постоење на Самарџиќ во јавниот живот на Србија е шовинизмот (првично српски, а потоа и анти-српски), не е ни чудо што тој го донесе до совршенство, отелотворено во оправданоста и поддршката на едно од најлошите злосторства во човечката историја. Која е поентата на тужбата на Самарџиќ против професорот Милош Ковиќ за оштетување на неговата репутација и чест кога се повреди многу поуспешно отколку што некогаш можеше да му направи Ковиќ?
Колумна на Филип Родиќ за novosti.rs
Линк до целата објава тука
