„Ќе го најдам тоа твое куче и ќе го запалам“, гласи една од многуте ужасни пораки што неодамна ги добив само затоа што на социјалните мрежи зборував гласно, по многу години, за малтретирањето што го доживував и сè уште го доживувам.
Едноставно кажано, јас сум роден како девојче, но отсекогаш сум бил момче / маж во мојата глава, изјавил 37-годишникот за „Јутарњи лист“.
„Живеев во прекрасно мало гратче каде што сите го знаат твоето име, и ако не го знаат тоа, тие го знаат името на твоите родители. До крајот на основното училиште, сфатив дека ме привлекуваат девојчиња. И тоа беше логично, нели, ќе си речеш дека не е можно на толку мала возраст да знаеш што те привлекува.
Поранешните пријатели се претворија во главни непријатели откако дозна за мојата идеја да го сменам полот. Девојките во ходникот ми пееја погрдни песни додека одев до тоалет. Бевме 33 во клас и само едно лице, на кое денес сум благодарен за тоа, разговараше со мене во тоа време.
Јас често бегав од училиште порано или го менував патот до дома само за да не тргнам по патот со останатите ученици, бидејќи некои гаѓаа со камења и по мене. Потоа почнав да се сечам со жилет на телото. Имаше толку многу болка акумулирана во мене што солзите не можеа да ми излезат и кога ќе се исечев на рацете или нозете и да видам како тече крв, ми стануваше полесно.
Се сеќавам, во една прилика бев целосно крвава и се чувствував подобро од кога и да било, бидејќи ништо не ме повреди во тој момент. Ниту еден збор од нив не можеше да ми направи ништо после тој момент откако почувствував толку многу болка.
Кога наставниците станаа свесни за однесувањето на другите ученици, тие ме испратија кај училишниот педагог, каде што често останував во обид да најдам одговори зошто другите деца одеднаш беа толку злобни и како заслужувам да се однесувам така кон мене.
Сето тоа резултираше со префрлување од еден во друг клас, но тоа не ми беше од голема помош, бидејќи значеше дека сум само во училницата до таа претходната каде што сум трпел насилство и омаловажување. Само една врата е сменета, но истото училиште, истите ходници, истиот град.
Со поддршка од педагогот и одвреме-навреме убав збор од една млада наставничка која не се двоумеше да го крене гласот на час кон сите што ќе ме исмева кога ќе ме повикаше пред таблата, го преживеав основното училиште. Се надевам дека ќе се препознаат во овие мои зборови и ќе знаат дека сум им благодарен.
Средното училиште започна добро затоа што веќе не беше истата постававка на ученици, иако не отидов далеку со оглед дека беше „залепена“ зграда на основното училиште. Моето сечење ме направи личност која навидум е цврста и некако пребродив сè што доаѓаше од луѓето што ме повредуваа до неодамна.
Се принудив да им простам и некако да се прилагодам на нив. Не да зборувам за она за што сакам да зборувам, туку за она што тие сакаат да го слушнат. И тогаш ме примија. Бев меѓу „кул тимот“ на часовите. Едноставно станав помудар и попресметлив.
Неколку дена пред мојот 18-ти роденден, нешто се спушти во мене, некоја маска падна и не можев повеќе да се преправам. Го зедов тој добро познат брич и ги пресеков вените, надевајќи се дека страдањата завршија и дека повеќе нема да бидам таму и тука на овој свет.
Наместо тоа, ме пронајдоа навреме и се разбудив во болницата. Набргу по завршувањето на средното училиште, мојот татко почина. Мајка ми беше скршена и јас не искажував никаква болка поради болката што се собрираше во мене за други работи. Но, ми беше жал за мајка ми, жал ми беше што ја гледав како плаче и таа не знаеше што да прави со себе, како што не знаеше како ќе ги исплатиме сите оставени долгови.
Набргу после тоа, се преселив во голем град, најдов работа и започнав да живеам со девојче, испраќајќи и пари на мајка ми за да ги покријам долговите.
Останав со таа девојка скоро 10 години и го сакав нејзиното семејство како да е мое, иако тие не знаеја која сум јас за нивната ќерка.
Никогаш не се гледав себеси како девојче, главно правев се што прават момците. Поради недостаток на информации, помислив – ако сум родена како жена и сакам девојки, мора да сум лезбејка. Барем така ми рекоа другите.
Но, не се вклопив во лезбејките и не најдов заеднички јазик со нив. Најдобро се чувствував кога бев со момци и кога некој ќе ми се обратеше со: „Еј, момче“.
Го мразев моето тело и ги криев градите затоа што личноста што ја имав во главата не се совпаѓаше со лицето што го гледав во огледало. Потоа, најдов други момци на Интернет кои ги делеа истите чувства и мисли како мене и сфатив дека мојата „состојба“ има име, – транссексуалност. Лице родено во погрешно тело. И дека има решение за тоа.
Набргу потоа, на мајката и беше дијагностициран карцином и лекарите рекоа дека дошла предоцна, ја отпуштила од болницата и предвиделе дека ќе живее само уште еден месец.
Дојдов дома да се грижам за неа, бидејќи немаше никој друг. Готвев за неа, ја капев, ја менував кесата што ја добиваат пациент со рак на дебело црево. Мајката живеше уште година и пол по дијагнозата, а почина десет дена пред нејзиниот роденден. За таа година и половина дишев и живеев за неа, не постоев. Утрата започнаа со ибупрофен и нормабел.
Кутрата, умираше три дена, имаше силно срце. Три дена нејзиниот плач одекнуваше низ тесните улички на нашата куќа, сè додека ракот не стигна до срцето и го „изеде“.
Разговор со транссексуално лице
И реков дека може да оди мирно, да не се грижи, дека ќе бидам добро, само за да си ги скратам страдањата.
По нејзината смрт, решив конечно да ја преземам контролата над мојот живот, на 29-годишна возраст. Открив какви постапки се потребни за промена на полот, за да го прилагодам мојот одраз во огледалото на оној во мојата глава.
Значи, психологот оди прво да утврди дека тоа е навистина моја состојба, се спроведуваат тестови и интервјуа и ако по некое време утврди дека ги имам сите предуслови за промена на полот, тој го дава својот потпис. Со таа хартија, одите кај психијатар, поминувате прилично слична постапка и кога ќе открие дека сè е во ред од моја страна, тој го дава својот потпис. Без овие две потврди, ништо не може да се стори, па ако тоа е каприц за некого, не може да оди понатаму.
Откако ќе се добијат потврди, може да се направат понатамошни договори со хирургот за вршење на операцијата и за интервенции во ендокринолошкиот систем и промена на ниво на хормони. Операциите се тешки и болни, но кога сте во состојба да направите вашиот живот да зависи од нив, вие правите сè.
Некои од операциите се изведуваат во Загреб, но повеќето од нив се изведуваат во Белград. Цената и наплатата зависат од самата операција. Потрошив значителна сума пари на самиот процес, потрошив цела моја заработувачка, зедов заем … ги отстранив женските внатрешни органи и ги всадив гениталиите. И конечно бев среќен. Барем за секунда.
Не ми пречи да морам да плаќам за операции. Свесен сум дека и другите треба да плаќаат за нивните операции. Работата е во тоа што општеството како такво воопшто не те почитува и секој може да ми каже дека повеќе сакаат да бидат мртви отколку вака. Дека тие ме малтретираат, физички и психички, само затоа што можам, само затоа што сум поинаков. Тоа е проблемот.
Извор: Jutarnjilist.hr
