Пулмологот д-р Срѓан Лукиќ често дава вредни совети со своите текстови, особено на оние кои се заразени со корона вирусот, но и на нивните семејства, кои треба да бидат заштитени од инфекција и да се грижат за болните.
Тој сега објави на Твитер како изгледа искуството од болест и хоспитализација од гледна точка на пациентот – толку реално што е тешко да се прочита.
„Првите неколку дена, не ни забележувате дека сте заразени. Само неколку пати кашлате. Потоа добивате треска. Добро, не е страшно, имате парацетамол. Ќе биде доволно. За секој случај, им кажувате на луѓето да ве избегнуваат. Нема потреба да одите на лекар“.
Потоа за еден ден или два ќе забележите дека дишете брзо. Особено кога одите во тоалет, се чувствувате како да трчавте на маратон. Усните се малку сини, прстите се бели. Во ред, тоа е посериозно отколку што мислевте.
Одиш на клиника, тестот е позитивен. А вие само што размислувавте да се вакцинирате.
Изразот на лицето на докторот додека го гледа вашиот рентген и оксиметарот што го држи за прстот, не покажува дека е многу среќен.
Тој вели дека воспалението може да се види на двете бели дробови, а сатурацијата е малку намалена, никогаш не достигнувајќи 90%.
Ве испраќа веднаш во болница. Чекаш таму некое време, но тие брзо те ставаат на кислородна поддршка.
Ставаат назален кислороден катетер во вас. Велат „тука, 4 литри проток, вашата сатурација е добра сега”.
И навистина, таму е на 95%. Некако се чувствувате полесно да дишете.
Ви даваат уште некој лек, те боцкаат малку, ама ОК. Не е страшно. Сè ќе биде во ред. Ви носат гуска и лопата, но што сега.
Се е во ред во утринската посета. Единственото нешто што лекарот рече е малку да го зголеми протокот на кислород.
Сега е на 6 литри. Медицинската сестра потоа ве посетува секој час.
И го зголемува протокот секој пат.
До ручек се зголеми на 10 литри. До вечера во 15. Доаѓа друг лекар кај вас.
Одеднаш забележувате дека повторно дишете побрзо. И со тешкотија, ги користите сите мускули на градите за да го продлабочите здивот.
Воздухот лесно влегува во белите дробови, излегува уште полесно, но тоа не е доволно бидејќи телото ве тера да дишете побрзо.
И подлабоко. И не можете да го контролирате. Сега се плашите.
Тој доктор повторно доаѓа, но овој пат не е сам. До него има неколку медицински сестри. Ги знаете некои, ве посетија од утрово.
Гледате некои за прв пат. Лекарот ви кажува дека состојбата не е добра и дека ќе мора да ве интубираат и да ве поврзат со респиратор. Се обидувате да не паничите.
Ги прашувате дали навистина мораат? Велат дека тоа во моментов не е апсолутно неопходно, но дека не очекуваат ситуацијата да се подобри, барем не во следните неколку часа.
И дека е подобро да ве интубираат сега, полека, отколку да го направите во полоша состојба, среде ноќ, брзо, без седација и аналгезија.
И ако одбиете интубација? Велат дека вашите мускули за дишење ќе се уморат во одреден момент и дека дури и високиот проток на кислород нема да ви помогне.
Исто така, постои можност за неинвазивна вентилација. За неа, треба да бидете свесни и да соработувате.
Прашувате дали ќе преживеете? Лекарот не одговара веднаш.
Размислува што да ви каже. Тој ви кажува дека механичката вентилација е вашата единствена шанса.
Без неа, речиси сигурно ќе умрете. Мускулите ќе се уморат, кислородот во крвта ќе се намали и органите ќе почнат да пропаѓаат, еден по еден. До смрт.
