Еден психолог им го одржа следното предавање на своите студенти:
Секојдневно се соочуваме со предизвици и препреки, кои ни помагаат да растеме и кои не дефинираат. Но, кога ќе навлезе стресот, тој може да ги направи работите целосно невозможни. Тоа дури може да не парализира и да не спречи да правиме работи што треба да се направат.
Потоа истурил вода од бокал во чаша и ги прашал своите ученици: Колку е тешка оваа чаша вода?
Учениците дадоа различни одговори:
„Два децилитри“, рече еден ученик, а потоа „Три децилитри, пет децилитри“.
Професорот одговорил:
Апсолутната тежина на оваа чаша не е важна. Зависи колку долго ќе ја чувам. Ако ја задржам една минута, ништо нема да се случи. Ако ја држам еден час, раката ќе почне да ме боли. Ако ја држам цел ден, раката ќе ми вкочане и ќе останам парализирана. Значи, тежината на чашата не е променета, но колку подолго ја држам, толку станува потешка. Стресот и грижите во животот се како оваа чаша вода. Ако размислите за нив некое време, тогаш тоа не е проблем. Ако размислите малку подолго, тогаш почнува да боли. Ако мислите на нив цел ден, ќе бидете парализирани и нема да можете да направите ништо друго. Запомнете: Треба да ја спуштите чашата.
