Потекнува од тантра, текстови кои содржат медитативни упатства затоа што основната цел на тибетскиот будизам е да се избегне желбата да тече во смисла што ја знаеме.
Според ова учење, желбата носи страдање. Ако нема желба, нема да има страдање, затоа е потребно преку ограничување на волјата и умот, да се постигне состојба во која нема желба.
Будизмот со години бил извор на неисцрпна инспирација и подвижна точка за многу мисли, а бил придружуван од разни истражувања.
На пример, утврдено е дека при тантрички медитации има зголемување на телесната температура, па затоа е можно да медитирате на многу ниски температури без никакви последици. Емпириски е утврдено и дека нејзиното дишење забавува до седум вдишувања и издишувања за една минута.
Во согласност со ова, начинот на живот на тибетските монаси е многу интересен, а еден од ритуалите за иницијација е особено интересен.
Кога монасите ќе се приклучат на редот, тие добиваат еден камен што секогаш треба да го носат со себе, и со каменот, една задача – да кажат барем еднаш дневно, свртувајќи го каменот во рака, сè за што се благодарни во животот.
На почетокот, бројот на зборови што ги изговараат во текот на нивната секојдневна задача е мал, но со вежбање, раст на духот, согледување на светот околу нас и поблиско разбирање на суштината на нашето постоење, бројот значително се зголемува и вклучува сè што обичните луѓе го сметаат за обично, па тој дури и не се сеќава колку треба да биде благодарен за сè.
После години и години на оваа вежба, монасите наведуваат 1000 работи за кои се благодарни.
