Ние отидовме толку далеку од природните поими за комуникација во кои сакаме да го слушнеме само нашиот сопствен глас, и ако некој побара од нас да ги повториме изречените реченици, сигурено дека ќе дојде до затемнување.
Би се сетиле на некои од нив, би ја смениле претходната приказна, со што би ја навредиле сопствената и туѓата интелигенција. Од ова излегува дека не сме свесни дали зборуваме со себе или со другите, а уште помалку за што зборуваме.
И ја имаме другата крајност која исто така покажува колку секоја комуникација се сведува на монолог, упаѓање среде туѓа реченица или прекинување штом некој се обиде да не исклучи од монологот.
Секое добронамерно предупредување дека таквата комуникација станува напорна, поздравена со „нож“.
Што да прави човек кога друг му го пере мозокот со неговите совети што никој не ги побарал, тривијални приказни за сензации, проблеми со кои немаме допирна точка? Ако не го сметаме таквиот муабет за важен, имаме непријател и ако го слушаме од ден на ден, неизбежно сме на пат на нервен слом.
Затоа денес присутните соговорници во духот се вистинско богатство.
Автор: Вера Чудина
