Бројни студии потврдија дека брачните парови имаат подолг животен век и генерално се поздрави од оние кои достигнуваат старост без партнер.
Постојат многу причини. Животот во заедницата (под услов да не станува збор за разорна врска), нежност и блискост што ги имаат паровите имаат корисен ефект врз здравјето, промовираат лачење на хормони на среќа и го намалуваат нивото на хормонот на стресот или кортизолот, кој е поврзан со фатални срцеви заболувања.
Но, постои уште еден хормон кој е многу важен, но кој е „изгубен“ во бракот … Тоа е тестостерон, попознат како „машки хормон“.
Недостаток на овој хормон честопати се поврзува со слабеење на мускулите и коските, дебелина, слаба меморија кај посилниот пол, а лекарите велат дека тој е поврзан со намалување на сексуалната желба.
И, како бракот влијае на неговото производство?
Едно истражување во Данска откри неочекувано откритие.
Значителен пад на нивото на овој хормон е забележан кај мажени мажи на возраст од триесет и шеесет години, покажа студијата.
Од друга страна, кај разведени лица од иста возрасна група, овој пад беше далеку помал.
Кај слободните луѓе, односно кај оние кои никогаш не се венчале, нивото на тестостерон било највисоко.
Научниците го објаснија ова со фактот дека женетите мажи имаат поредовен сексуален живот во споредба со разведени и слободни.
И колку помалку секс има една личност, толку повеќе се лачи тестостерон.
Всушност, теоријата на данските научници ги побива сите досега вкоренети мислења за „активниот“ сексуален живот на самците и нивната „мажественост“.
Покрај тоа, повеќето мажи добиваат тежина во брак, а прекумерната тежина го намалува и производството на тестостерон.
