DRRU спроведе истражување за развојот на асоцијалното однесување (или проблеми со однесувањето кoи што се познати кај децата) користејќи сублиминални стимули, пишува Medium.
За оваа студија, научниците регрутираа две групи од специјализирани училишта за деца со емоционални, социјални и тешкотии во однесувањето.
Има деца кои се многу реактивни на емоционалните стимули околу себе, вели Видинг,
така што тие имаат потешкотии да ги контролираат своите емоционални реакции и излегуваат од контрола- веројатно делумно поради адаптивни причини; тоа е одбранбен механизам.
Потоа, постои уште една група деца кои изгледаат многу ладни и пресметани. Тие деца имаат поинаков вид на ранливост на асоцијално однесување со тоа што не чувствуваат нормална емпатија кон другите луѓе и затоа им е полесно да ги користат другите луѓе за свои цели. Значи, тие се она што ние го нарекуваме деца со бесчувствителни, неемотивни особини.
Во оваа студија, на децата им беа претставени емоционални „страшни“ лица кои веднаш беа маскирани со мирно лице на друга личност, или мирно лице кое потоа беше маскирано со мирно лице на друга личност.
Кога беа прикажани сублиминалните „страшни“ лица, емоционално реактивните деца покажаа автоматска, зголемена реактивност на амигдалата, додека децата со бесчувствителни, неемотивни особини покажаа многу ниска реактивност на амигдалата на овие емоционални стимули. Децата со типичен развој имале шеми на реактивност на амигдалата кои биле некаде помеѓу овие две екстреми.
Па што е со чувствата на емпатија? Понатамошното истражување на DRRU покажа дека оние со бесчувствителни особини покажале најниска реактивност кога им биле прикажани слики од луѓе во болка.
Ние на никаков начин не сугерираме дека овие модели на мозочна активност укажуваат на тоа дека децата со проблеми со однесувањето не можат да се променат, инсистира Видинг
но мислиме дека особено оние деца со бесчувствителни, неемотивни особини ќе бидат предизвик за родителите бидејќи не реагираат на други луѓе.
Иако научниците имаат груба идеја за тоа како изгледаат различни групи на деца со проблеми со однесувањето во однос на нивниот емоционален пејзаж, сè уште има многу што не е познато за да може научниците успешно да дизајнираат поефикасни терапевтски стратегии.
