Новините во ВИ ги подели писателите околу оценувањето на креативноста на приказната напишана од модел со вештачка интелигенција што од нејзините идејни творци е опишана како „добар модел на ВИ во креативното пишување“ – барем според Сем Алтман, извршен директор на компанијата ChatGPT OpenAI.
Авторката Жанет Винтерсон, авторка на Гардијан, се согласи со него, нарекувајќи ја приказната – која е метафикционална приказна за тагата – „убава и трогателна“.
Според Ник Харкавеј приказната генерирана од ВИ е елегантна празнина.
Мене повеќе ме интересира сугестијата на Винтерсон дека вештачката интелигенција ја третираме како „алтернативна интелигенција“. Тоа прави да се чувствува како свест со која можеме да имаме врска, но колку што знам тоа би било како птица да се заљуби во својот одраз во прозорец. Она што се крие зад стаклото е празна просторија без птица.
Трејси Шевалие, пак смета дека приказната со навестување да биде метафикција неизбежно ќе предизвика самореферентно гледање во изворот што е уште поапсурдно од најлошото што можеме да го замислиме за „креативното пишување“ со вештачка интелигенција.
Љубопитна сум да наидам на повеќе „креативно пишување“ од вештачката интелигенција. Ги зема своите концепти, слики и јазик од она што го „краде“ од вистински писатели. Прашањето е дали може да го состави сето тоа на начин што ќе ја задржи магичната суштина на она што го дефинираме како „човечко“. Не можам да ви кажам каква е таа магија со зборови, но го чувствувам нејзиниот недостаток кај повеќето работи со вештачка интелигенција – во моментов. Меѓутоа, вештачката интелигенција брзо учи, и ако почне да ја додава магијата, тогаш се плашам за мојата работа.
Камила Шамси вели дека ако некој студент на постдипломски студии ја предаде оваа кратка приказна во нејзиниот клас, никогаш не би се посомневала дека е производ вештачка интелигенција.
Поточно, би се чувствувала возбудена за делото, за писателот кој сè уште е во релативно рана фаза на учење и веќе произведува дело со ваков квалитет. Но, не можам да престанам да размислувам за тоа што значи за пишување, за креативност, за нашиот однос со вештачката интелигенција и со нас самите.
Дејвид Бадиел се согласува со некои писатели кои велат дека голем дел од приказната делува како да е без смисла.
Фразата „демократија на духови“ ме потсети на Боб Дилан „духот на струјата завива во коските на нејзиното лице“ за што отсекогаш мислев дека е целосно бесмислено, но луѓето баш поради тој стих го ценат како голем поет, признаен и со Нобелова награда.
Тој истакнува и дека приказната е создадена на паметен начин бидејќи навестувањето е метафикција – и парчето произведено го претвора читателот, во игра на имагинација за тоа како всушност е да се биде машина.
Мислам дека прашањето не е – како што се загрижени другите писатели со кои разговарав – каде е хуманоста? Вештачката интелигенција користи човечка емоција, тага, за да ги намали сопствените претензии кон човештвото.
Иако писателите засега не ја сметаат креативноста на ВИ како загрозување бидејќи таа уште се разгледува на рамниште на потенцијал, а не актуално користење на нејзините перформанси, сепак факт е дека ВИ во некое хипотетичко сценарио би можела да ги замени писателите или барем рамо до рамо со нив да создава нови дела, а на публиката е како таа ќе ги прифаќа и доживува.
