Меѓународното влијание на богатите индивидуи кои донираат пари во добротворни цели значително се зголеми во последните две децении. Во тој период биле основани скоро три четвртини од 260.000 добротворни организации во светот, со на располагање над 1,5 трилиони долари.
Во 2018 година, само Фондацијата Гејтс инвестираше пет милијарди фунти во хуманитарни цели, што е повеќе од буџетот за странска помош во повеќето земји.
Филантропијата се промовира во јавноста како помош на богатите, која првенствено има за цел да ја намали сиромаштијата. Сепак, во САД, едвај една петтина од вкупните донации одат во програми за сиромашните.
Дадени се многу повеќе пари за поддршка на спортот и културата, а дури половина од донациите се наменети за образование и здравство, од кои најголемите донации во образованието во 2019 година беа наменети за елитни универзитети и училишта.
Во Велика Британија, од 2010 до 2017 година, повеќе од две третини од донациите од 4,79 милијарди фунти отидоа во високото образование, од кои половина беа уплатени на сметките на универзитетите во Оксфорд и Кембриџ, на кои учествуваат деца на богати филантропи.
Филантропијата е охрабрена и со даночни олеснувања, кои на крајот одат над грбот на обичните граѓани, вели Пол Велели, соработник на Институтот за глобален развој на Универзитетот во Манчестер и автор на „Филантропија – од Аристотел до Цукерберг“.
Повеќето западни влади нудат дарежливи даночни олеснувања за добротворни донации. Во Велика Британија, во 2019 година, физичко лице кое заработувало до 50.000 фунти годишно платило 20% данок на доход, додека оние чија заработка надминува 150.000 фунти плаќаат 45%.
Донација за регистрирани добротворни организации од 100 фунти, просечниот даночен обврзник би чинела 80 фунти, а останатите 20 фунти ќе ги плати државата. Сепак, даночниот обврзник со највисока плата би платил само 55 фунти, бидејќи државата би ги обезбедила останатите 45 фунти.
Затоа, богатите филантропи се во позиција да имаат голем процент од своите донации финансирани од просечен даночен обврзник. Притоа, донаторот ги одредува целите за кои ќе одвои пари. Никој не го прашува просечниот даночен обврзник дали се согласува со ваквите цели, прокоментира Велели.
Исто така, целите на богатите ретко се совпаѓаат со целите на демократски избрани влади, според истражувањето спроведено во 2013 година, во кое се вели дека 1 процент од најбогатите Американци имаат многу различни ставови од американската јавност за тоа како треба да изгледа даночната политика, регулацијата на пазарот и особено социјалните програми за сиромашните.
Непропорционалното влијание на богатите врз државните одлуки, во комбинација со изборите направени од филантропи при одлучување што да поддржат со своите пари, директно или индиректно дополнително ги зголемуваат социјалните разлики.
Повеќето од нив се фокусираат на ублажување на симптомите, а не на решавање на причините за огромни нееднаквости во општеството. Филантроп може да финансира стипендии за едукација на деца од сиромашни семејства или програми за обука за обука на ниско платени работници што ќе им овозможи да добијат подобри работни места.
Ваквите напори се хумани, но обезбедуваат само неколку лица да излезат од сиромаштијата, додека безброј други остануваат заглавени во сиромашните училишта или на несигурни и ниско платени работни места, на дното на пазарот на трудот.
–Таквиот пристап кон човештвото ги има истите ефекти како да ги искористивме сите сили да спасиме само едно дрво, додека целата шума гори, вели Велели.
Според Фондацијата Голем Њу Орлеанс, колективните активности на повеќе од 90.000 добротворни организации во изминатите десет години не успеаја да ги променат ниту најосновните услови за живот на сиромашните во САД.
