Дарије Петковиќ (46) никогаш не бил посериозно болен и не спаѓала во ризичната група. Сепак, тој преживеал тешка инфекција со КОВИД19. Веднаш не му беше дијагностицирана болеста и на крајот завршил во болницата борејќи се за неговиот живот.
Како професионален фотограф, сè што минува низ него, снима со камера. Тој одлучи да ги сподели своите фотографии и сторија со новинарите на ХТВ само од една причина: постојат луѓет што велат дека корона вирусот повеќе не постои.
Луѓето често велат дека тоа е обичен грип. Имав грип неколку пати и можам да кажам дека грипот е мало бебе според ова и со оглед на симптомите и со оглед на тоа што може да предизвика подоцна, а тоа се срцев удар, мозочен удар и слично. Споредбата со грипот во никој случај не е добра.
Некаде пред крајот на јуни, почувствував трнење во моето тело, заедно со ‘рбетот и општа слабост. Ја измерив температурата и беше 37,3. Видов дека не е добро. Бев сам. Ќрките беа со нивната баба и жената на пат. Бев сам дома една недела. Имав висока температура цело време, не можев да јадам. Контактирав со докторот кој ми даде упат за тестирање.
Тестот беше негативен, но бидејќи бев доста болен, тие исто така направија слика на белите дробови, што покажа дека имам двојна пневмонија. Бидејќи мислеа дека немам корона вирус, ме испратија дома и ми дадоа антибиотици. За среќа, имав висока температура, па не можев да се движам меѓу луѓето и бев дома. Да не беше така, можев да заразам голем број луѓе затоа што мислев како и лекарите дека немам корона.
Се влошуваше мојата состојба. Во меѓувреме, сопругата се врати од службено патување и ми рече да одам во болница уште еднаш затоа што навистина не се чувствував добро.
По втор пат дојдов кај Фран Михајлевиќ и новиот тест беше позитивен. Веднаш ме ставија на дополнителен кислород преку маска и така започна мојот третман кој траеше 26 дена.
Мислите дека сте лошо, но сè уште не сте вистински лошо. Се влошувате за неколку дена. На крајот стигнав до точката кога не можев да направам три чекори. Не можете да зборувате и да ја изгубите целата енергија. Тоа е како некој да ви ја исцицал цела енергија.
За да одам во тоалет или во мијалник, прво треба да соберам сила, што траеше до еден час. И се прашувам дали навистина треба да заминам. Едвај стигнавте до мијалникот затоа што сте целосно исцрпени и скршени.
Третманот во болницата беше различен во овие две фази: кога бев на одделение 5 и на одделот за интензивна нега.
Во одделението 5, третманот е таков што персоналот, кој е многу професионален и квалитетен, доаѓа во областа за лекување пет или шест пати на ден, прави што им треба и излегува надвор. Вие немате контакт со медицинскиот персонал како што имате вообичаено.
Лекарите ви се јавуваат по телефон, вие известувате по телефон, односно преку технолошката база затоа што се избегнува контакт. Го добивате она што ви треба, храна, лекови и тоа е тоа. Вие всушност сте сами во собата.
Бидејќи состојбата се влошуваше и не можев да сторам ништо повеќе, тие ме однесоа со шише кислород во инвалидска количка до „сликар за бели дробови“. Ова се прави со стоење и прегрнување на уредот со вашите раце. И тогаш болничарот ми рече да се движам малку лево, а јас бев толку лошо што не можев да го сторам тоа, па паднав на подот.
Тие видоа дека не сум добро, па ме префрлија на одделот за интензивна нега каде третманот беше различен и каде постојано беа присутни медицински сестри и техничари. Лежев на креветот и додека бев таму не се движев никаде. Ве капат на креветот, ви носат храна, ме сместија таму и нема мрдање. Повеќето луѓе остануваат околу седум дена, а јас останав скоро три пати подолго затоа што имав потешка форма на болеста.
Сменив повеќе цимери. Пред Собранието да го донесе правилото за носење маски, јас веќе започнав со шалот што го носев порано затоа што понекогаш може да кашлам и да кивнувам од алергии и не сакам другите да се чувствуваат непријатно. Подоцна веќе не се возев со трамвај, одев претежно пеш. Без оглед на тоа што максимално се придржував до сите мерки и внимавав, дојдов во Академијата за драмски уметности каде што предавам, а тој ден некаде се заразив. Не знам каде и на кој начин. Но, според подоцнежната анализа на епидемиологот, тоа бил тој ден.
За среќа, не заразив ниту еден од членовите на моето семејство, ниту колегите, студентите и луѓето со кои се дружам. На таа страна, јас бев некој кој ја доби болеста, но не ја пренесе. За мене тоа беше олеснителна околност затоа што постојано размислував: ‘Што ако заразиш некого?’ Тоа е еден дополнителен товар за секого. Не сте свесни дека сте заразни и во моментот кога мојот тест беше негативен, можев да одам наоколу и да заразам некого.
Сè уште не знаеме навистина што може да му направи короната на нашето тело и каков ќе биде крајниот исход. Она што го забележав е значително опаѓање на косата. Сè уште не сум во целосна форма како порано. Очигледно ќе помине некое време пред да ми се врати капацитетот на белите дробови. Ми објавија дека закрепнувањето ќе трае подолго. Што се однесува до луѓето кои не веруваат и кои мислат дека сето тоа е глупост, тоа е една од причините зошто се согласив да разговарам со вас за да ги направам сите малку повеќе свесни.
Значи, јас не сум поборник за каква било политичка или каква било друга опција, јас сум некој што директно живеел 26 дена хоспитализација и 35 дена болест. Важно е да се зборува за тоа и да се сфати дека тоа е болест што може да биде многу опасна за одреден број луѓе. Јас сум за да се носат маски. Ако помогнат да се намалат само десет проценти од случаите – супер ‘, рече Петковиќ.
Извор: Jutarnji.hr
